De volgende stap: Doen!

Het valt me de laatste tijd steeds meer op en je ziet het ook in discussies die over informatieuitwisseling gaan terugkomen. Als Youp roept dat we het zo niet meer willen en Jan daar op reageert dat de vrijblijvendheid daarvan gratuit is en voorstelt om op eerste kerstdag 14.00 uur met zijn allen in actie te komen.  De aanleiding voor deze gedachtenwisseling was een krant die besloot iets te doen. Een Belgische krant geeft een mooi overzicht van:  Het spanningsveld tussen denken, roepen en doen.

Ook persoonlijk vraag ik me vaak af, als ik wat lees, wat informatie nu voor mij betekent en of ik er wat mee kan in de dagelijkse praktijk. Soms kan ik er wat mee, maar vaak ook niet. En dan heb ik het niet over de noodzakelijke social talk die op twitter gelukkig ook voorbij komt. Ik moet zeggen dat het opzuigen van informatie en ideeën een stimulerend effect heeft en smaakt naar meer. Richard Dawkins beschreef al eens het mechanisme van memen, informatie paradigma’s, die net als genen muteren tot sterkere idee constructen.

Wat is de volgende stap? Het uitwisselen van informatie en meningen en van meningen die als informatie worden gepresenteerd is door nieuwe communicatiemiddelen tot een hoogtepunt genaderd.  Niemand hoeft meer op een onderwerp dat hem interesseert verstoken te blijven van wat er op dat punt in de wereld plaatsvindt. Hoe verder?

TEDx Amsterdam heeft op dit punt zichzelf al vernieuwd. Vanuit “Ideas worth spreading” is een nieuwe categorie ontwikkeld “Ideas worth doing”.  Met een winddrinker in de woestijn van Somaliland tot gevolg. Van idee naar realisatie in een jaar tijd.  Of het een gouden idee is moet nog blijken, maar een start is er. Het is tekenend voor het huidige tijdperk dat veel politici nog niet door hebben dat de manier waarop je de maatschappij veranderd anders is dan tien jaar geleden en platforms als TEDx niet of nauwelijks kennen.

We moeten ons dus naast het uitwisselen van informatie ook gaan bezig houden met de volgende stap: Doen! Wie bouwt het middel dat nodig is om basis van ideeën, “social” actieplannen te maken, te communiceren, brainstormen, pressie te zetten, mensen aan te spreken en dingen te organiseren: Kortom Doen! Of is het er al? En hoeven we er alleen nog naar te verwijzen, te retweeten, aan te moedigen en te verbeteren? Laat me dat dan even weten!

Ondertussen laat ik mezelf natuurlijk niet tegenhouden door het ontbreken ervan om dingen te doen. Persoonlijk doel: meer energie in doen, naast het uitwisselen. Binnenkort meer. Of misschien ook niet. Dan ben ik dingen aan het doen. 🙂

Een mooie datum: 03-03-2010.

Politiek kan je een heerlijk gevoel geven. Als discussies werkelijk ergens over gaan, als je kunt overbrengen waar je naar toe wilt en als dubbeltjes de goede kant uitvallen, stijg je uit boven jezelf. Als dat resultaat ook nog eens met de hele fractie bereikt wordt ligt Icarus op de loer. Toch is het lekker zweven op grote hoogte.

Begroeting burgemeester bij Elster Toren

Binnen de fractie van GroenLinks Overbetuwe hadden we de afgelopen week zo’n moment. Binnen de raad zagen we raadsbrede steun voor twee van onze voorstellen. Zeven van de tien voorstellen in de begrotingsraad kwamen er niet door of werden ingetrokken, de twee van ons wel. En dat voelt goed. Daar word je blij van.

Het eerste voorstel was op het gebied van bezuinigingen die het college wilde doorvoeren rondom Klimaat en Cultuur. €100.000 had men voor 2010 ingeboekt. Gelukkig ging het niet door en kan het beleid in 2010 met kracht worden uitgevoerd.

Het tweede voorstel had te maken met de dagopvang voor ouderen. De betreffende wethouder werd nadrukkelijk gevraagd om te onderzoeken hoe die dagopvang blijvend kan worden ingevuld, ondanks bezuinigingen op de ABWZ.

Gemeentehuis Elst

Vaak lijkt dit soort successen af te hangen van toevalligheden. Een raad eerder kan alles wat je voorbereid in het water vallen. Als je echter consequent probeert stappen te maken merk je dat je steeds vaker met een glimlach de raadszaal verlaat. Je kan dan meer bereiken dan je op grond van je grootte mag verwachten. En zo kon het dat GroenLinks deze week met 2 van de 27 zetels écht iets kon betekenen.

Maar dit is niet bedoeld als een pleidooi voor de partij waar ik nu ruim 7 jaar lid van ben. Het is een pleidooi voor de politiek, waarvan zovaak gezegd wordt dat het op afstand staat van de burger. In de gemeentelijke politiek is dat veel minder het geval. Iedere commissie- of raadsvergadering staat die burger voor je neus, om te laten weten wat hij wil. En als ie er niet fysiek is, dan hangt ie wel aan de telefoon of stuurt je een mail. Deze contacten en de informatie die ze je geven zijn essentieel bij het uitoefenen van je taak en helpen je je voorstellen gemotiveerd te onderbouwen.

Jongeren in raadszaal

)p 3 maart 2010 zijn er weer verkiezingen. Inwoners van steden en dorpen zullen de lokale politici weer vaker tegenkomen. Vaker als anders, maar met dezelfde betrokkenheid als anders. Betrokken inwoners weten dat elke hulp in die tijd welkom is. Of het nu gaat om de PvdA, Christen Unie of GroenLinks, iedere hand is in die periode nodig.

Dus pak die gemeentegids en ga op zoek naar dat telefoonnummer, als je denkt dat politiek nog steeds kan inspireren. Het helpt ons en jou om op 3 maart ook met datzelfde heerlijke gevoel weer naar huis te gaan.

In Memoriam: Ikariam

Ikariam was speels, grootsaardig en geweldig. We beleefden samen vele spannende uren. Soms hadden we ruzie, dan gebeurden de dingen niet zoals ik ze bedacht had, of waren er spelbrekers. Soms was onze saamhorigheid groot. We deelden lief en leed. Ikariam stelde hoge eisen. Wilde eigenlijk altijd bij je zijn en andersom.  Ook als je ergens anders was, was hij in gedachten bij je. Wat zou hij doen,  was hij onder vrienden of alleen. Was het gezellig of waren ze aan het strijden? Hele zondagen brachten we samen door bij mooi weer of bij regen. En ook onze avonden waren vaak samen gevuld. Soms namen we pas ’s ochtends om vier uur afscheid.  De gezelligheid werd verhoogd met een hapje en een drankje.  Ikariam stelde eisen aan onze relatie. In het begin weinig, maar later steeds meer.

Ik maakte mezelf wijs dat dat wel kon, het was leuker om de tijd samen met Ikariam door te brengen dan voor de televisie. Mijn gezin, mijn kinderen, mijn werk en mijn hobbies lijden er toch niet onder? Ik had een goede vriend ontmoet en die wilde ik beter leren kennen. Die goede vriend bracht een vriendenkring met zich mee met allemaal gezellige en interessante mensen. Ik leerde van hen dingen die ik anders nooit van mijn leven had geleerd.

Zo was daar Ladyhawk, ze intrigeerde me al van het begin, toen ze op afstand bleef, later kwam ze dichterbij, heel dichtbij. Verder had je Andromeda een bijzondere dame, gevoelig en recht door zee. Je had Kishan een jonge vechtersbaas. Hij was fel en een stijfkop, je kon veel met hem lachen.  Gil was de charmeur, bereid om tot het uiterste te gaan voor zijn doel. Bij binnenkomst stelde hij direct voorwaarden. En zo waren er nog tientallen anderen, die we kortstondig of langer in onze armen sloten.

Gisteren hebben Ikariam en ik afscheid genomen. Onze wegen scheiden zich. Ik heb de knop van het spel om gezet. Eén voor één al mijn accounts gedelete. de testserver, Gamma, Beta en tenslotte degene die me het meest aan mijn hart ging, Delta. De aanleiding was banaal, maar het zou later toch gebeurd zijn.  Het was een opluchting.

Een stad in Ikariam

Ik mis het niet dat ik ’s avonds de wijnvoorraden in mijn steden op orde moet brengen, ik mis het niet dat ik ’s ochtends om 6.45 moest checken of mijn stadbewoners nog door vijandige troepen waren aangevallen. Ik mis het systematisch uitzenden van mijn vloot naar andere steden niet. Ik mis het niet om de geplunderde goederen weer te gebruiken om mijn steden verder uit te bouwen.

De mensen met wie ik er samen doelen nastreefde mis ik wel. Ze zijn verbonden met het spel en maakten de afgelopen zes maanden deel uit van mijn leven. De meesten waren tussen de 25 en 45 net als ik, met hier en daar een verdwaalde puber, althans in onze alliantie. Via een chatomgeving beraamden we onze plannen en deelden soms lief en leed.  Het spel niet meer spelen betekent afscheid nemen van de meesten van hen. Ik heb hen denk ik achter gelaten in verwarring. Maar een breuk met deze vriend kan  alleen op een harde manier, althans voor mij. Resoluut en zonder aarzeling, op je tanden bijtend en slikkend. Ik hoop dat ze dat begrijpen.

En dus ontstaat er weer ruimte, kan ik weer ademen, een ervaring rijker zonder dat ik een illusie armer ben geworden. Ik weet niet of je het een verslaving mag noemen. Wat in ieder geval aan de hand was dat het meer invloed nam op mijn leven dan ik wilde. En dat is nu gestopt. Dat was noodzakelijk.

Whatever you win, whatever you loose, voor oude en nieuwe geesten, lichtwerkers, voetbalfans, mensen uit Suriname, astrologen en iedereen die nog dagelijks plezier beleeft in Ikariam:

Lekcim is dood, leve Lekcim.

Chocolat of Equilibrium

Na een intensieve raadsvergadering gisteren, waarover later meer, wil ik me vanavond ontspannen. Genoeg films op de TV. Ik moet kiezen, Chocolat of Equilibrium. Twee totaal verschillende films, voor een ander publiek, denk je dan. Maar in feite hebben ze hetzelfde thema: Een relatief stabiele samenleving wordt uit balans gebracht door events van buiten die de passie in de mens losmaken.

Chocolat speelt zich af in een Frans dorpje waar de komst van een chocolade winkel de dorpelingen in vervoering brengt. De eigenares van de winkel weet precies met welk type chocola ze het leven van de dorpelingen iets interessanter kan maken.De burgemeester van het dorp is niet blij met deze verstoring van de dagelijkse gang van zaken in het dorp en doet er alles aan het dorp weer in zijn oorspronkelijke rust terug te brengen.

Equilibrium speelt zich ergens in de toekomst af. In een totaal verkilde samenleving is de machthebber “the father” er op uit ieder gevoel uit te bannen, om zo een ideale samenleving te creeeren zonder moord en doodslag. Naast een serum die mensen het gevoel ontneemt, zal het niet verbazen dat om dat te bereiken vooral moord en doodslag nodig zijn. Het verzet probeert gevoelsitems (muziek, beeldende kunst en nutteloze gebruiksvoorwerpen) te bewaren voor het nageslacht. Het in aanraking komen met deze items kan het equilibrium, net als in chocolat, verstoren met “desastreuze” gevolgen.

Uiteindelijke is het equilibrium in beide films niet te handhaven en overwint het gevoel (met de liefde als inspiratiebron natuurlijk, maar dat is nu eenmaal altijd zo in Amerikaanse films).

De films draaien in feite ook om thematiek die Femke Halsema in haar boek Geluk aansnijdt, waar ze beschrijft dat ze Balkenende de vraag voorlegt of de staat zijn burgers moet vertrouwen, ook al leidt dat tot enig en misschien zelfs aanzienlijk misbruik van sociale voorzieningen, of moet de staat zijn burgers wantrouwen, ook lijden de goeden daarmee onder de slechten? (pag. 107). In equilibrium wordt dit wantrouwen tot in details doorgevoerd, met een totalitaire staat als gevolg. In het Franse dorpje onderdrukt de bevolking zijn gevoelsleven om te voldoen aan maatschappelijke controle en een “veilige” omgeving.

Na Equilibrium, die ik uiteindelijk besloot te kijken (voor degenen die Chocolat nog niet hebben gezien, zou ik aanraden die eerst te zien), volgde “Dinocroc”. De titel zegt alles, ik hoef dus niet uit te leggen waarom ik die niet meer heb gekeken.

Geluk IV de laatste: persoonlijk geluk.

Mijn persoonlijke geluks canon. Geïnspireerd door het nieuwe boek van Femke Halsema. Een afsluitende blog, om wat extra aandacht te besteden aan het begrip geluk, waar we in ons dagelijks leven, vaak zo weinig mee bezig zijn. Het samenstellen van onderstaande lijst heeft mij veel gebracht, doe het voor je zelf ook eens, zou ik zeggen.

Met je kinderen naar huis fietsen terwijl een koele miezerregen je gezicht langzaam nat maakt. Ik deed het vanmiddag nog.

In de ogen kijkend van je levenspartner jezelf realiseren dat die sinds de eerste ontmoeting niets aan glans hebben verloren. Ik deed het dit weekend nog.

Met je eerste dochter van één jaar communiceren, jezelf realiserend dat het toch wel heel bijzonder is, dat zij zich zo verstaanbaar maakt en kan duidelijk maken wat ze vindt. Ik deed het 6 jaar geleden.

Het tienjarig bestaan van het bedrijf waar je voor werkt vierend, met een lang weekend Spanje, bedenkend dat je moet koesteren wat je hebt en dat “pluk de dag” niet voor niets is bedacht. Ik deed het 9 jaar geleden.

Aangenomen worden bij je eerste werkgever, dat in de sollicitatie het devies “any doubt: out” hanteert. In de trein terug jezelf realiserend dat je leven er vijf uur geleden nog heel anders uitzag. Ik deed het 14 jaar geleden.

Na een reis in de trein aangesproken worden door een vrouw, die daarna de rest van je leven bij je blijft. Ik deed het 17 jaar geleden.

Op het station van Timisoara, samen met andere studenten uit West-Europa, zingend en met bloemen verwelkomd worden, wetende dat deze mensen echt wat bereikt hebben. Ik deed het 18 jaar geleden.

Met vier vrienden de eerste dag van je wandelvakantie op Corsica te hebben doorstaan, en je dorst lessend aan de eerste “kraan” die je in 8 uur tegenkomt. Ik deed het 22 jaar geleden.

Voor het eerst prettig door de regen fietsend, omdat je niet langer meer brildragend bent en dus geen last meer hebt van spetters op je brillenglazen. Ik deed het 24 jaar geleden.

Met de carnaval hossend en dansend op de vloer, terwijl je vrienden rondom je heen zijn. Je zit in klas 6 en de wereld ligt voor je open. Ik deed het 28 jaar geleden.

Een briefje naar je eerste would-be vriendinnetje werpen, waarbij je haar de eeuwige liefde verklaart. Ik deed het 33 jaar geleden.

Een canon is per definitie een lijst waar hiaten in zitten en waar door de keuzes die gemaakt worden ook sommige zaken te kort wordt gedaan. Naast deze lijst van gelukkige momenten is natuurlijk ook een andere lijst samen te stellen. Door deze lijst wil ik laten zien dat je ook in heel kleine dingen geluk kan vinden. Die momenten heb ik in ieder geval in mijn verleden gevonden. Hoop dat je je uitgedaagd voelt er ook naar te zoeken.

tot 16 november heb ik nav het verschijnen van het nieuwe boek van Femke Halsema (Geluk! Voorbij de hyperconsumptie, haast en hufterigheid) op die datum over aantal interpretaties van geluk geblogged. (naast mijn eigenlijke weblogs). Dit is mijn afsluiting in die reeks.

Geluk (I)

Dit maakt mij gelukkig (en blij):

Eels

“Hey Man (Now You’Re Really Living)”

(om af te spelen maak een account aan op last.fm)

Bekijk ze op utupe. zie ook: Andere uitvoeringen

Cover single

Do you know what it’s like to fall on the floor
And cry your guts out ‘til you got no more
Hey man now you’re really living

Have you ever made love to a beautiful girl
Made you feel like it’s not such a bad world
Hey man now you’re really living

Now you’re really giving everything
And you’re really getting all you gave
Now you’re really living what
This life is all about

Well i just saw the sun rise over the hill
Never used to give me much of a thrill
But hey man now you’re really living

Do you know what it’s like to care too much
‘bout someone that you’re never gonna get to touch
Hey man now you’re really living

Have you ever sat down in the fresh cut grass
And thought about the moment and when it will pass
Hey man now you’re really living

Now you’re really giving everything
And you’re really getting all you gave
Now you’re really living what
This life is all about

Now what would you say if i told you that
Everyone thinks you’re a crazy old cat
Hey man now you’re really living

Do you know what it’s like to fall on the floor
And cry your guts out ‘til you got no more
Hey man now you’re really living

Have you ever made love to a beautiful girl
Made you feel like it’s not such a bad world
Hey man now you’re really living

People sing
Do you know what it’s like to fall on the floor
And cry your guts out ‘til you got no more
Hey man now you’re really living

Just saw the sun rise over the hill
Never used to give me much of a thrill
But hey man now i’m really living

Wat maakt jou gelukkig?

tot 16 november zal ik nav het verschijnen van het nieuwe boek van Femke Halsema op die datum over aantal interpretaties van geluk bloggen. (naast mijn eigenlijke weblogs)